پاراگلایدر برای آنهایی که تجربه‌اش می‌کنند، تبدیل میشود به بهترین ورزش چون این ورزشْ بدن را همان‌طوری در آسمان قرار می‌دهد که یک پرنده آسمان را تجربه می‌کند. اینجاست که آموزش پاراگلایدر برای این افراد شبیه میشود به یادگیری یک هنر و تجهیزات پاراگلایدر هم برایشان معنای پرهای پرواز را دارد.
اکتیک که خودش جهان کشف تجربه‌ها و ارتباط با متخصصان چه به‌صورت آنلاین و چه آفلاین است، قرار است در این مطلب سراغ این تجربه برود و بپرسد پاراگلایدر چیست، تجهیزاتش کدامند؟ بهترین آبوهوا برای پروازی به این زیبایی چه آبوهوایی است؟ برای پرواز باید چه نکاتی را رعایت کنیم؟ و اصلا آیا این ورزش، اصولا امن هست یا نه؟ البته ما پرداختن به تاریخ را هم فراموش نکرده‌ایم، چون تاریخْ مهم‌ترین بخش تجربه است. پس با ما باشید تا هم بدانید و هم این تجربه زیبا را به خیال دربیاورید.
آنچه می‌خوانید
پاراگلایدر چیست؟
شاید دقیقاً ندانید که پاراگلایدر چیست اما تصاویر مربوط به آن را بارها دیده‌اید، تصاویری از افراد جسور و سرزنده‌ای که با چترهای بزرگ و خوش‌رنگشان از ارتفاعات می‌پرند و در مناظری زیبا به پرواز درمی‌آیند. این ورزش فعالیتی است که به شما این امکان را می‌دهد با استفاده از چتر نجاتی که شبیه به سایبان است در هوا پرواز کنید. کسانی که به سراغ این ورزش می‌روند، می‌توانند از ارتفاعات بالا مانند کوه‌ها و صخره‌ها پایین بیایند و یک ماجراجویی جذاب را پشت سر بگذارند.
تاریخچه پاراگلایدر
ممکن است از خودتان بپرسید که چرا ما این بخش را به تاریخچه پاراگلایدر اختصاص دادیم، دلیل آن ساده است، اگر در مورد فعالیتی جدی هستید باید تاریخ آن را بدانید. چون موجب میشود درک بهتری از آن فعالیت داشته باشید و این حقیقت درباره ورزش زیبای ما هم صادق است. سرنخ‌های کلیدی این ورزش پرشور به فعالیت‌های ناسا برمی‌گردد. چون تا قبل از اختراع شاتل، آن‌ها برای حفاظت از سفینه‌های فضایی‌شان هنگام فرود، به چترهای نجات نیاز داشتند. درنتیجه مطالعات زیادی برای رسیدن به چترهای اتوماتیک و امکان سقوط آزاد را انجام دادند و توانستند در این راه به موفقیت‌هایی دست پیدا کنند.
در این راه در سال ۱۹۶۳، دیوید باریش یک بال تک سطحی ساخت که برای بازیابی کپسول‌های فضایی ناسا در نظر گرفته شده بود. در سال ۱۹۷۳، کلمه پاراگلایدر زمانی که «پاتریک گیلیگان» و «برتراند دوبیس» اولین کتابچه راهنمای پرواز را به نام «کتابچه راهنمای پاراگلایدر» نوشتند، ابداع شد. سرانجام، در سال ۱۹۷۸، سه دوست به نام‌های «ژان کلود بتمپس»، «آندره بون» و «جرارد بوسون» از این کتاب راهنما الهام گرفتند و تصمیم گرفتند آن را آزمایش کنند. آن‌ها از قله Pointe du Pertuiset در فرانسه پریدند و توانستند حدود ۱۰۰۰ متر پرواز کنند. از آن زمان به بعد این ورزش، به‌طور فزاینده‌ای محبوب شد و تجهیزاتش هم با گذشت زمان توسعه زیادی پیدا کردند.
آیا همه می‌توانند پاراگلایدرسواری کنند؟
بله، همه افراد می‌توانند پاراگلایدر را امتحان کنند اما داشتن یک بدن آماده و خوش‌فرم یک اصل مهم برای پرداختن به این ورزش است. پاراگلایدر به قدرت و استقامت بدنی زیادی نیاز دارد و علاوه بر آمادگی بدنی، باید از نظر روحی هم در شرایط خوبی قرار داشته باشید. داشتن آمادگی ذهنی بالا به شما کمک می‌کند هنگام پرواز و بروز هرگونه اتفاقی تصمیمات سریع و منطقی بگیرید و بتوانید به‌راحتی موقعیتتان را مدیریت کنید.
چطور پرواز کنیم؟
ابتدا باید چتر را به سمت تپه‌ای ببرید که قصد دارید پرش خود را از آنجا انجام دهید. توجه داشته باشید که وزن چتر نجات بین ۶-۱۵ کیلوگرم متغیر است. به‌عنوان خلبان، باید مراقب باشید که زمینی که انتخاب کرده‌اید توسط چیزی مانند درختان یا سازه‌ها مسدود نشده باشد. خلبان پاراگلایدر باید از تپه بدود و نیازی به دویدن خیلی سریع نیست. چون وجود باد کمک بسیاری به بلند شدن می‌کند. البته انتخاب بهتر و مطمئن‌تر برای به پرواز درآمدن، کمک گرفتن از کسی است که در این ورزش حرفه‌ای است. امری که به‌لطف دوره‌های آموزش پاراگلایدر که این روزها بسیار رایج شده است.
پاراگلایدرسواری چه حسی دارد؟
اگر از اکثر افرادی که این ورزش را امتحان کرده‌اند بپرسید، قطعاً به شما می‌گویند که پاراگلایدر فعالیتی بسیار شگفت‌انگیز است! این نوع پرواز، ساده‌ترین و خالص‌ترین شکل پرواز است. چون ساختار محدود و عدم وجود دیوار در این شکل از پرواز این امکان را فراهم می‌آورد که با محیط اطراف خود احساس یکپارچگی کنید. در حالی که این ورزش اغلب در دسته ورزش‌های سنگین مانند چتربازی و بانجی جامپینگ قرار می‌گیرد، بسیار آرامش‌بخش‌تر از آن‌هاست. درواقع می‌توان گفت که پاراگلایدر آنقدرها هم که به نظر می‌رسد ترسناک نیست! اغلب افرادی که از ارتفاع می‌ترسند، هم می‌توانند با آن راحت باشند. چون در این ورزش به پریدن از لبه و ارتفاع نیازی نیست و شما به آرامی بلند می‌شوید و در آسمان به پرواز در‌می‌آیید.
خطرات احتمالی پاراگلایدرسواری چه هستند؟
خطرات خاص پاراگلایدر معمولاً به منطقه‌ای که برای انجام این فعالیت انتخاب می‌کنید و شرایط آبوهوایی آن روز بستگی دارد. یکی از مهم‌ترین خطرات، تغییر ناگهانی شرایط آبوهوایی است. آبوهوا می‌تواند تقریباً در یک چشم‌به‌هم‌زدن تغییر کند و کوچک‌ترین تغییر آبوهوا می‌تواند یک تهدید بالقوه برای شما باشد. به‌طور‌مثال اگر یک باد خیلی شدید شروع به وزیدن کند مخصوصاً در جهت مخالف حرکت شما، می‌تواند مشکلاتی زیادی برای شما به وجود بیاورد. آگاهی کامل از محیط انتخابی و دانش لازم در کنترل شرایط می‌تواند برای عبور از این موقعیت به کمک شما بیاید.
خطر دیگری که ممکن است شما را تهدید کند، احتمال تصادف با کسی یا چیزی است. اگر به‌اندازه کافی هوشیار نباشید، ممکن است با چیزی مانند درخت، صخره نزدیک یا حتی ساختمان برخورد کنید. همچنین ممکن است هنگام فرود‌آمدن، با پاراگلایدرسوار دیگری یا شخصی در سطح زمین تصادف کنید. درنتیجه آمادگی بدنی و ذهنی یک کلید مهم برای دوری از این موقعیت می‌تواند باشد.
آخرین خطر فراگیر در این ورزش، احتمال خرابی تجهیزات است. در هنگام پرواز، همیشه این احتمال وجود دارد که تجهیزات شما گره بخورد یا نتوانید به هر دلیلی به بخش خاصی از تجهیزات موردنیاز خود دسترسی پیدا کنید. معمولاً می‌توان با بررسی دقیق تجهیزات، درست قبل از پرواز تا حد زیادی از این امر جلوگیری کنید.
برای پرواز به آسمان باید چه اقداماتی باید انجام بدهیم؟
راه‌های زیادی وجود دارد که می‌توانید با انجام آن‌ها خودتان را برای پرداختن به این فعالیت مهیج آماده کنید. برای شروع، بهتر است همه‌چیز را درباره پاراگلایدر بدانید (این مقاله می‌تواند در این رابطه برای شما مفید باشد). هنگامی‌که اصول اولیه را درک کردید، در مورد خطرات و نحوه جلوگیری از آن‌ها تحقیق کنید. بعد از انجام این تحقیقات و اطمینان یافتن از اینکه آیا بهترین ورزش برای شما پاراگلایدر است یا خیر، برای یافتن مربیان حرفه‌ای در آموزش پاراگلایدر حسابی وقت بگذارید. درنهایت، قبل از اینکه پرواز کنید، تجهیزات خود را بررسی کنید. برای این کار بهتر است یک چک‌لیست تهیه کنید و قبل از پرواز یک یا دو بار آن را مرور کنید. اجرای دقیق این مراحل تضمین می‌کند که شما یک تجربه ایمن و سرگرم‌کننده از پاراگلایدر خواهید داشت.
مهم‌ترین تجهیزات چه هستند؟
برای شروع، به یک بال نیاز دارید. بال‌های پاراگلایدر در اندازه‌ها و اشکال مختلفی تولید شده‌اند. بال‌های مبتدی معمولاً پهن و بزرگند. بال‌های پیشرفته‌تر و رقابتی معمولاً باریک‌ترند. هنگام انتخاب بال، بهتر است از هزینه‌کردن نترسید و سعی کنید مدل‌های جدیدتر را انتخاب کنید. هرچند ممکن است بال‌های قدیمی‌تر ارزان‌تر باشند اما یک دلیل این ارزانی می‌تواند ایمنی پایین‌تر و یا طراحی نامناسب آن‌ها در مقابل مدل‌های جدیدتر باشد.
تجهیزات بعدی که به آن نیاز خواهید داشت، صندلی پاراگلایدر است. مطمئن شوید که صندلی‌ای که انتخاب می‌کنید راحت و ایمن باشد. صندلی پاراگلایدر که به آن هارنس هم می‌گویند، علاوه بر اینکه فرمان‌دادن به بال را امکان‌پذیر می‌کند، تأمین امنیت خلبان را هم به عهده دارد و همچنین از محفظه‌ای برای نگهداری چتر کمکی هم برخوردار است.
یکی دیگر از مهم‌ترین تجهیزاتی که چه به‌عنوان یک مبتدی و چه به‌عنوان یک حرفه‌ای باید همیشه همراه خود داشته باشید، چتر کمکی است. چون هرچقدر هم از تجهیزات خود اطمینان داشته باشید اما بازهم امکان دارد به هر دلیلی بال اصلی شما موقع پرواز خراب شود. برای عبور سالم از چنین موقعیتی وجود یک چتر کمکی می‌تواند نجات‌بخش باشد. بنابراین، این وسیله یکی از تجهیزات بسیار مهم پاراگلایدر محسوب میشود.
تجهیزات بعدی که به آن نیاز دارید کلاه ایمنی است. درحالی‌که بعضی از پاراگلایدرها از کلاه ایمنی مخصوص دوچرخه استفاده می‌کنند، ما استفاده از آن را به شما توصیه نمی‌کنیم. بهتر است برای داشتن امنیت کامل هنگام پرواز از کلاه ایمنی‌ای استفاده کنید که به‌طور خاص برای پاراگلایدرسوارها طراحی شده است و می‌تواند از سروصورت شما به‌خصوص هنگام تیک‌آف و لندینگ محافظت کند.
درنهایت، آخرین قطعه ضروری در تجهیزات پاراگلایدر، وریومتر است. وریومتر ابزاری است که برای تعیین ارتفاع و تشخیص جریانات هوایی به کار می‌رود. این وسیله می‌تواند تغییرات مربوط به افزایش و یا کاهش ارتفاع شما را در لحظه بدهد و همچنین به شما می‌گوید که آیا در یک ترمال پرواز می‌کنید یا خیر. در صورت خروج از ترمال وریومتر با ایجاد بوق‌های هشداردهنده شما را از موقعیتتان آگاه می‌کند. البته تجهیزات دیگری مانند دستکش، لباس پرواز، چکمه و جی‌پی‌اس هم وجود دارد که حضورشان می‌تواند مفید باشد، اما از تجهیزات ضروری ورزش پاراگلایدر محسوب نمی‌شوند.
هنگ گلایدر (کایت‌سواری) چیست و چه تفاوتی با پاراگلایدرسواری دارد؟
بین پاراگلایدر و هنگ گلایدینگ چند تفاوت اساسی وجود دارد. یکی از این تفاوت‌ها تجهیزاتی است که پاراگلایدرسوارها و کایت‌سواران از آن استفاده می‌کنند. همان‌طور که می‌دانیم در پاراگلایدر از بال هوایی استفاده میشود درحالی‌که کایت‌سواران از یک قاب آلومینیومی و باتوم‌های فایبرگلاس استفاده می‌کنند. تفاوت بزرگ دیگر سرعت آن‌هاست، کایت‌سواران خیلی سریع‌تر از پاراگلایدرها پرواز می‌کنند. یادگیری پاراگلایدر آسان‌تر است و تنظیم و کنترل تجهیزات برای پاراگلایدرها بسیار راحت‌تر از هنگ گلایدر است.
در چه آبوهوایی بزنیم به دل آسمان؟
شرایط آبوهوایی در مکان‌های مختلف، متفاوت خواهد بود. بنابراین شما باید قبل از انجام پاراگلایدر، از سرعت باد کاملاً آگاه باشید. اگر باد نباشد، حرکت در هوا بسیار سخت است. اگر سرعت باد زیاد باشد، پرواز می‌تواند بسیار خطرناک باشد. حداکثر سرعت باد برای مبتدیان معمولاً حدود ۱۴ کیلومتر بر ساعت است. محدوده سرعت باد برای پاراگلایدرهای نیمه‌حرفه‌ای معمولاً بین ۱۶ تا ۲۸ کیلومتر بر ساعت است. پاراگلایدرهای پیشرفته و حرفه‌ای می‌توانند با هر سرعت باد که می‌خواهند پرواز کنند. اما به‌طورکلی، پاراگلایدرسوارها، صرف‌نظر از سطح مهارتی که دارند، هرگز نباید در بادهای بیش از ۴۸ کیلومتر بر ساعت پرواز کنند. نکته دیگری که پاراگلایدرسوارها باید به آن توجه کنند جهت باد است. از جهتی که می‌خواهید حرکت کنید و جهت وزش باد آگاه باشید چون قطعاً دوست ندارید در باد گرفتار شوید و امنیت خود را به خطر بیندازید.
همچنین شرایط آبوهوایی زیادی وجود دارد که باید در آن روزها بی‌خیال ورزش پاراگلایدر شوید. به‌عنوان مثال، شما نباید در روزهای طوفانی پاراگلایدر کنید. اگر در حین پرواز، باران شروع به باریدن کرد، مسیر پرواز خود را ادامه دهید و در منطقه تعیین‌شده فرود بیایید. اما، اگر احساس کردید ایمنی شما در خطر است، تغییرات لازم را در زمان پرواز خود ایجاد کنید. نکته دیگری که باید مراقب آن باشید ابر است. به‌طورکلی، قبل از انجام این فعالیت، به شرایط آبوهوایی توجه لازم را داشته باشید. درست قبل از پاراگلایدر آبوهوا را بررسی کنید و مطمئن شوید که می‌توانید تغییرات آبوهوا را در حین پرواز تشخیص دهید.
حرف آخر؛ برای لذت‌بردن تمام اصول را رعایت کنید
تا اینجا از اینکه پاراگلایدر چیست تا تمامی جزئیاتی که باید برای ورزش پاراگلایدر بدانید را گفتیم. در انتها قوانین مهمی که باید در پاراگلایدر به آن‌ها توجه کنید را با هم مرور می‌کنیم تا رسیدن به کم‌خطرترین و بهترین تجربه در پاراگلایدر را امکان‌پذیر کنیم: اولین چیزی که هنگام پاراگلایدر باید مراقب آن بود باد است. اگر بدون توجه به باد پاراگلایدر انجام دهید، ممکن است چتر شما آسیب ببیند و به هر دلیلی از کنترل شما خارج شود. در تمام پروازها باید از کلاه ایمنی استفاده شود.
دید در طول پرواز نباید کمتر از ۱۸۰۰ متر باشد. مناطق پروازی انتخاب‌شده باید مناسب پرواز باشند و هیچ مانعی مانند درخت یا ساختمان در آن‌ها وجود نداشته باشد. جعبه کمک‌های اولیه باید در منطقه پرواز موجود باشد. همه افراد زیر ۱۰۰ کیلوگرم می‌توانند پاراگلایدر را انجام دهند، به‌جز زنان باردار، و افرادی که با بیماری‌هایی مانند آسم، صرع و ناراحتی‌های قلبی درگیر هستند.
بدون دیدگاه، دیدگاه خود را در زیر اضافه کنید!