از بیرون که به زمین تنیس نگاه کنیم چند خط ساده را می‌بینیم که یا به موازات همدیگر کشیده شده‌اند و یا این‌که همدیگر را قطع کرده‌اند. امکان ندارد که هیچ‌کدام از ما چشممان یک بار به این زمین نخورده باشد یا مثلاً آن را در اخبار ورزشی ندیده باشیم، اما با این حال شاید کمتر کسی بداند که این زمین با خطوط ساده‌اش چه قوانین ظریف و پرتعدادی را برای این ورزش استقامتی و جذاب ساخته است. بله بسیاری از قوانین تنیس بر اساس تقسیمات فضایی این زمین ایجاد شده‌اند پس مهم است که ما انواع زمین تنیس را برای شناخت اصطلاحات تنیس هم بشناسیم؛ پس اکتیک در ادامه علاوه بر اشاره به ابعاد زمین تنیس دربارۀ انواع آن هم حرف می‌زند و به بعضی از اصطلاحات هم اشاره خواهد کرد تا شما یک تجربه ذهنی از آن به‌دست بیاورید.
آنچه می‌خوانید
تاریخچه زمین تنیس
آیا می‌دانستید که زمین‌های تنیس همیشه مستطیل‌شکل نبودند؟ چون در گذشته تنیس به این شکلی که ما امروز می‌شناسیمش، وجود نداشت و ما چیزی داشتیم به نام Real tennis که به «ورزش شاهان» معروف بود. این بازی، قوانین پیچیده و تکنیک‌های منحصر‌به‌فردی داشت؛ رئال تنیس یا رویال تنیس، چهار دیوار در اطراف خود داشت که سه دیوار از چهار دیوار یک سقف را روی خودشان داشتند. زیر این سقف‌ها که پنت هاوس نامیده می‌شدند، مکان‌هایی بود که تماشاگران می‌توانستند مسابقات را تماشا کنند. سقف‌ها بلند بودند به‌طوری‌که می‌شد به‌راحتی شوت‌های بلند را برای حریفان ارسال کرد.
در زمین تنیس رویال، تور در وسط آویزان بود؛ حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) در انتها و ۳ فوت (۹۰ سانتی‌متر) در وسط. زمین تنیس رئال، هنوز هم پیدا می‌شود اما تعدادشان خیلی کم است. برای مثال تنها زمین پاریس که هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرد، در سال ۱۹۰۸ ساخته شده است. همپتون‌کورت در انگلستان در سال ۱۶۲۵ ساخته شده و یکی از تنها زمین‌های اصلی برای رویال تنیس است که هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
بعد از پشت سرگذاشتن تاریخ زمین تنیس در این مرحله، می‌رسیم به زمین تنیس وینگفیلد که یکی از اولین پیشرفت‌ها در تنیس در سال ۱۸۷۴ بود و توسط سرگرد والتر سی وینگفیلد ارائه شد. این زمین تنیس، خیلی شبیه به زمین‌های مدرن تنیس در عصر ماست. در آن زمان به این شکل تنیس، تنیس روی چمن می‌گفتند. زمین تنیس‌های اولیه برای این نوع تنیس در ایالات متحده ساخته شد و به شکل ساعت شنی بود. دو تا چهار بازیکن در زمین بازی می‌کردند و ارتفاع تور بین ۵ فوت (۱.۵ متر) تا ۷ فوت (۲۱۳ سانتی‌متر) متغیر بود. بعدها قواعد و ابعاد زمین، تغییر و توسعه بیشتری پیدا کرد. با این حال، تا به امروز، وینگفیلد همچنان به‌عنوان پدر تنیس مدرن شناخته می‌شود.
رسیدیم به مرحله بعد، یعنی کلوپ All England یا AEC؛ اینجا بود که اولین زمین تنیس مستطیل‌شکل توسعه داده شد و اولین تورنمنت ویمبلدون در سال ۱۸۷۷ هم در همین‌جا برگزار شد. قوانین این بازی تقریباً مشابه تنیس‌هایی بود که امروز می‌شناسیم. تفاوت اصلی این بود که باکس‌های سرویس ۲۶ فوت (حدود ۸ متر) طول داشتند. در سال ۱۸۸۲، کمی بعد از معرفی مسابقات ویمبلدون توسط AEC، ابعاد زمین‌های تنیس، استاندارد شد. برایتان سؤال است که زمین تنیس‌های امروزی چه ابعادی دارد؟ قسمت بعد را بخوانید.
ابعاد زمین تنیس
ابعاد و چیدمان زمین تنیس به این شکل است: طول زمین تنیس ۷۸ فوت (۲۳.۷۷ متر) است. عرض آن برای مسابقات انفرادی ۲۷ فوت (۸.۲۳ متر) و برای مسابقات دونفره ۳۶ فوت (۱۰.۹۷ متر) است. خط سرویس ۲۱ فوت (۶.۴۰ متر) از تور فاصله دارد. در بین خطوط زمین تنیس، خط پایه یا بیس لاین را داریم که ۲۷ فوت یا ۸.۲۳ متر (انفرادی) / ۳۶ فوت یا ۱۰.۹۷ متر (دو نفره) اندازه دارد. خط پایه، دورترین خط از تور در دو طرف زمین است که موازی با تور است. خط پایه، طول زمین را محدود می‌کند و خطی است که بازیکنان از پشت آن سرویس می‌زنند.
دومین خط، Centre Mark است به طول ۴ اینچ یا ۱۰.۱۶ سانتی‌متر؛ سنتر مارک، خط تقسیم کوچک روی خط پایه است که زمین را به دو نیمه تقسیم می‌کند. این خط در درجه اول به عنوان یک راهنما برای تعیین جایی استفاده می‌شود که یک بازیکن باید در هنگام سرویس خودش را با آن تنظیم کند. خط سرویس، یکی دیگر از خطوط مهم است که ۲۷ فوت معادل ۸.۲۲ متر عرض دارد. این یکی، خطی است که موازی با تور، در نیمه هر دو زمین بین تور و خط پایه قرار گرفته است. این خط در زمین تنیس، طول سرویس باکس را مشخص می‌کند. موقع سرویس‌زدن، توپ باید پشت خط سرویس بخوابد. خط بعدی، سنتر سرویس لاین است که ۲۱ فوت معادل ۶.۴ مترْ طول دارد. این خط از مرکز زمین، عمود بر تور می‌گذرد و سرویس‌باکس‌ها را تقسیم می‌کند.
سینگل سایدلاینز یا Singles Sidelines به‌طول ۳۹ فوت معادل ۱۱.۸۸ متر؛ این خط، داخلی‌ترین خطی است که در تمام طول زمین (عمود بر تور) قرار دارد. در هر زمین از این خط، یکی در سمت چپ و دیگری در سمت راست وجود دارد و عرض زمین را محدود می‌کند. دبل سایدلاینز یا Doubles Sidelines هم طولی به اندازه ۳۹ فوت و معادل ۱۱.۸۸ متر دارد، درست مثل سینگل. این خط، بیرونی‌ترین خطی است که در تمام طول زمین (عمود بر تور) قرار دارد. از این خط دو تا در هر زمین وجود دارد و عرض زمین دونفره را محدود می‌کند. همان‌طور که از نام آن پیداست، دبل سایدلاینز، فقط در تنیس دونفره حضور دارد.
در ضمن یادمان باشد که ضخامت هر خط نیز طبق قوانین رسمی متفاوت است. سنترمارک نباید بیشتر از ۴ اینچ باشد، خط سرویس و خط سرویس مرکزی باید ۲ اینچ عرض داشته باشد و همه خطوط دیگر در زمین باید بین ۲ تا ۲.۵ اینچ عرض داشته باشند. البته این موارد ریز را می‌توان با پیگیری قوانین کامل و به‌روز تنیس متوجه شد چون اینجا فقط موارد کلی را بررسی می‌کنیم. درنهایت هم اضافه کنیم که مساحت زمین تنیس ۲۱۰۶ فوت مربع / ۱۹۵.۷ متر مربع در یک نفره و ۲۸۰۸ فوت مربع / ۲۶۰.۹ متر مربع در دو نفره است.
انواع زمین تنیس
آیا تا به حال از خود پرسیده‌اید که چرا مایکل چانگ در زمین‌های خاکی در دهه ۱۹۹۰ عالی بود در‌حالی‌که پیت سامپراس بزرگ، که برنده تمام گرند اسلم‌های اصلی شده است، هرگز در یک گرند اسلم که روی سطح خاکی بازی می‌شود، برنده نشده است. پس تفاوت زمین‌ها در تنیس، خیلی جدی است! سه نوع سطح برای زمین تنیس وجود دارد؛ چمن، زمین سخت یا هارد کورت و خاک رس.
زمین‌های چمنی تنیس
معتبرترین گرند اسلم جهانْ مسابقات قهرمانی ویمبلدون است، وییمبلدون تنها گرند اسلمی است که روی چمن برگزار می‌شود. راجر فدرر، پیت سامپراس و جان مک انرو از مهم‌ترین قهرمانان زمین چمنی هستند. این زمین به‌دلیل سطح لغزنده‌اش، سریع‌ترین سرویس‌ها را به خودش می‌بیند. همچنین به‌دلیل نرم‌تر‌بودن خاک نسبت به مواد مورد استفاده در انواع زمین‌های دیگر، توپ دارای جهش کمتری است. زمین‌های چمن همچنین ممکن است به‌دلیل سطح نرم‌تر و کمی ناهموار چمن، یک پرش غیرقابل‌پیش‌بینی به توپ بدهند. به‌دلیل این ویژگی‌های زمین‌های چمن (سرعت بیشتر حرکت توپ و جهش کمتر)، بازی در این زمین به‌نفع بازیکنانی است که در سرویس و بازی والی مهارت دارند یا روی بازی نزدیک تور مسلط هستند.
هارد کورت یا زمین‌های سخت تنیس
هارد کورت یا زمین‌های سخت؛ مصالح اصلی برای زمین‌های سخت، آسفالت و بتن است. این دو مورد رایج‌ترین نوع سطح برای این زمین‌ها هستند چون نگهداری از آنها آسان است. توپ با سرعت کمتری نسبت به روی چمن اما سریعتر از زمین‌های خاکی حرکت می‌کند. همچنین به دلیل سطح سخت، توپ تمایل به پرش بیشتری دارد، اما جهت توپ خیلی قابل پیش بینی است چون سطح صاف است. زمین‌های سخت به نفع بازیکنانی است که سرویس خوبی دارند.
زمین‌های خاکی تنیس
زمین‌های خاکی به‌دلیل رنگ قرمز تیره کاملاً دراماتیک هستند و با مسابقات قهرمانی آزاد فرانسه در رولان گاروس در پاریس شناخته می‌شوند. این نوع زمین‌ها کندترین سطوح محسوب می‌شوند.
سطح خاک رس به‌دلیل کم‌کردن سرعت توپ و کاهش لغزش طبیعی توپ، مشهور هستند. با توجه به تمام این ویژگی‌ها، زمین‌های خاکی، بازگشت ضربه را برای حریف آسان‌تر می‌کند. این ویژگی احتمالاً توضیح می‌دهد که چرا بازیکنانی مانند پیت سامپراس، که طرفدار سرویس و بازی والی است، هرگز مسابقات قهرمانی آزاد فرانسه که تنها گرند اسلم در زمین خاکی است را نبرده است. زمین‌های خاکی بیشتر مورد علاقه بازیکنانی است که در ضربات خود چرخش سنگینی ایجاد می‌کنند، بازیکنانی مانند مایکل چانگ و رافائل نادال که به او لقب پادشاه خاک رس را داده‌اند.
حرف آخر؛ تنیس را باید تجربه کرد
ما اینجا یک تجربۀ ذهنی در مورد زمین تنیس پیدا کردیم اما مسئله در مورد هر زمین بازی‌ای، حس‌کردن آن با تمام بدن در حین بازی است. یعنی شما اگر تمام قوانین را هم بدانید باز اگر قرار باشد تفاوت انواع زمین تنیس را بشناسید، نیاز دارید که این زمین را تجربه کنید. برای مثال اگر بزرگ‌ترین تنیسورهای دنیا را از زمین خاکی به چمن و بالعکس منتقل کنید باز کارایی تخصصی خودشان را در یکی از این دو زمین نخواهند داشت و همین نشان می‌دهد که تجربه چقدر مهم است. اینجاست که اکتیک که خودش جهان کشف تجربه‌هاست، وارد می‌شود تا شما را با متخصصان محلی ورزش تنیس در ارتباط قرار دهد، ارتباطی که چه به‌صورت آنلاین و چه آفلاین امکان‌پذیر است و اینجاست که شما می‌توانید بدانید کدام زمین برای شما مناسب‌تر است و باید به کدام یکی قدم بگذارید.
بدون دیدگاه، دیدگاه خود را در زیر اضافه کنید!